آهنگ شام مهتاب از داریوش

تو اون شام مهتاب كنارم نشستی
عجب شاخه گل ‌وار به پايم شكستی

قلم زد نگاهت به نقش‌ آفرينی
كه صورتگری را نبود اين ‌چنينی

پريزاد عشق رو مه ‌آسا كشيدی
خدا را به شور تماشا كشيدی

تو دونسته بودی چه خوش ‌باورم من
شكفتی و گفتی از عشق پرپرم من

تا گفتم كی هستی تو گفتی  يه بی ‌تاب
تا گفتم دلت كو تو گفتی  كه در ياب

قسم خوردی بر ماه كه عاشق‌‌ ترينی
تو يک جمع عاشق تو صادق ‌ترينی

همون لحظه ابری رخ ماه رو آشفت
به خود گفتم ای واي مبادا دروغ  گفت

گذشت روزگاری از اون لحظه ناب
كه معراج دل بود به درگاه  مهتاب

در اون درگه عشق چه محتاج نشستم
تو هر شام مهتاب به يادت شكستم

تو از اين شكستن خبر داری يا نه
هنوز شور عشق رو به سر داری يا نه

هنوز هم تو شب‌هات اگه ماه رو داری
من اون ماه رو دادم به تو  يادگاری