آهنگ مقدمه دشتی(بی دل و بی زبان و صنما) از همایون شجریان

تا که اسیر و عاشق آن صنم چو جان شدم دیو نی ام پری نی ام از همه چون نهان شدم برف بُدم گداختم تا که مرا زمین بخورد تا همه دود دل شدم تا سوی آسمان شدم این همه ناله های من نیست ز من همه ازوست کز مدد می لبش بی دل و بی زبان شدم جان و جهان زعشق تو رفت ز دست کار من من به جهان چه می کنم چونکه ازین جهان شدم صنما جفا رها کن کرم این روا ندارد بنگر به سوی دردی که زکس دوا ندارد ز فلک فتاد طشتم به محیط غرقه گشتم به درون بحر جز تو دلم آشنا ندارد به از این چه شادمانی که تو جانی و جهانی جه غمست عاشقان را که جهان بقا ندارد برویم مست امشب به وثاف آن شکر لب جه ز جامه کن گریزد چو کسی قبا ندارد