آهنگ خانه آبی از علیرضا قربانی

خانه ام آبیست دیوار روبرو تاریکو پشت سرم آبی
هر صبح وقتی یک چشم باز میکنمو
چشم دیگرم در بالش خاکستری زیر سرم فرو رفته است
تنها تا فرصت طلوع خورشید رد قلمهایت را بر دیوار روبرو میبینم
انگار با جزر و مد دریا روهایی که دیوار آبی را رنگ میزدی زنده میشود
سر برمیگردانی صورتت پر از نقطه های ابی و لبخندت سرد است
وسط تابستان نزدیک غروب اتاق آبی خالی
من رو به پنجره مقابل باد نشسته بودم تصویری خام از حضورت
آنی بود و آنی دیگر نبود
گفتی نرفته ها را باید رفت خندیدمو با خود گفتم     
کدام نرفته را خواستم بگویم من که با تو تمام بودنم را رفته ام اما نگفتم
گفتی آخر در سکوتت حل میشوم تنها میروم تنها میشوم  
ما که تنها نبودیم تو بودی من دیوار آبی اما نگفتم