عباس مهرپویا، خواننده، آهنگساز، نوازنده، و پیشگام موسیقی تلفیقی در ایران، در ۶ تیر ۱۳۰۶ در محله عین‌الدوله تهران متولد شد. او با خلق موسیقی متفاوت، استفاده از سازهای شرقی مانند سیتار، و ارائه ملودی‌های تلفیقی بین موسیقی ایرانی و هند، نقشی ماندگار در تاریخ موسیقی ایران ایفا کرد. مهرپویا همچنین یک نوازنده چیره‌دست گیتار بود و در زمینه موسیقی عامه‌پسند ایرانی جایگاهی ویژه داشت. او در ۴ خرداد ۱۳۷۱ در تهران درگذشت.
عباس مهرپویا فعالیت موسیقیایی خود را با نواختن گیتار آغاز کرد و نزد اساتیدی از جمله اروین موره (نوازنده آلمانی) و ارماندو (نوازنده ایتالیایی) آموزش دید. او در دهه ۱۳۳۰ با معرفی گیتار الکتریک به موسیقی ایران شناخته شد و در گروه‌های موسیقی پاپ آن دوره نقش‌آفرینی کرد. نخستین کار جدی او، اجرای قطعه «کلبه سرخ‌پوستان» در سال ۱۳۳۶ بود که با استقبال فراوان روبه‌رو شد.
یکی از بزرگ‌ترین نقاط عطف در زندگی هنری مهرپویا، سفر او به هند بود. او در این سفر ساز سیتار را تحت آموزش موسیقی‌دان برجسته، راوی شانکار، فرا گرفت. او با بازگشت به ایران، موسیقی تلفیقی را معرفی کرد و نوای سیتار را در موسیقی پاپ ایرانی به‌کار برد. این کار او، سبک جدیدی را به موسیقی ایران افزود که تأثیر آن تا امروز باقی مانده است.
مهرپویا آثار متعددی خلق کرد که بسیاری از آن‌ها الهام گرفته از طبیعت و فرهنگ‌های گوناگون بودند. برخی از مهم‌ترین آثار او عبارت‌اند از:
- "مرگ قو": این اثر با شعری از مهدی حمیدی شیرازی ساخته شد و به یکی از آثار برجسته موسیقی ایران تبدیل شد.
- "قایقرانان": اثری با الهام از صدای واقعی امواج دریا و پارو.
سبک عباس مهرپویا ترکیبی از موسیقی پاپ، سنتی ایرانی، و موسیقی هندی بود. او از ریتم‌های آرام و ملودی‌های ساده استفاده می‌کرد تا فضایی برای تأمل و تفکر ایجاد کند. او یکی از معدود هنرمندانی بود که توانست موسیقی هندی را به موسیقی ایرانی بیاورد و آن را با اصالت فرهنگی ایران تلفیق کند.
عباس مهرپویا علاوه بر موسیقی، در زمینه هنرهای دیگر از جمله جهانگردی و دکوراسیون نیز فعال بود. او به فرهنگ‌های مختلف سفر کرد و الهام‌های جدیدی برای موسیقی خود یافت. نوای سیتار، آوازهای عمیق، و اشعار معناگرایانه آثار او را منحصربه‌فرد ساختند.
عباس مهرپویا را می‌توان یکی از پیشگامان موسیقی تلفیقی ایران دانست. او با نگاه نوآورانه به موسیقی، مرزهای جدیدی را در این هنر گشود. آثار او همچنان الهام‌بخش بسیاری از موسیقی‌دانان ایرانی و جهانی است و نامش در تاریخ موسیقی ایران جاودانه خواهد ماند
